"Φόνισσα", σκηνοθέτρια Εύα Νάθενα
Η τέχνη του κινηματογράφου συναντά και αναπλάθει το σύμπαν του Παπαδιαμάντη. Η σκηνοθέτρια Εύα Νάθενα συνομίλησε δύο φορές (6/3 και 5/4) με τους μαθητές μας, μία αμέσως μετά την προβολή της «Φόνισσας» και μία στον χώρο του σχολείου ανταποκρινόμενη στις εκκλήσεις των παιδιών.
Η ηθογραφική ματιά και η ψυχογραφική δεινότητα του Παπαδιαμάντη αποδόθηκαν εξαιρετικά προσκαλώντας μας σε ένα ταξίδι στα μύχια του εαυτού και αναδεικνύοντας τον ομφάλιο λώρο που μας συνδέει με το παρελθόν. Η μοίρα των κοριτσιών στη σκιά της πατριαρχίας, το ψήλωμα του νου, η έννοια του διαγενεακού τραύματος, η κακοποιητική συμπεριφορά των γυναικών προς τις ομόφυλές τους και η δημιουργία κακοποιητικών αντισωμάτων για να αντέξουν την κοινωνική βία που τους επιφυλασσόταν αποτυπώθηκαν εναργώς στον κινηματογραφικό καμβά μέσα από τον αριστουργηματικό φακό της κ.Νάθενα.
Απλή και ειλικρινής απάντησε στις καταιγιστικές ερωτήσεις των μαθητών κατά τρόπο χειμαρρώδη και εύστοχο εξυψώνοντας το νου και αναβαθμίζοντας την αισθητική τους. Επεσήμανε πως το κείμενο συνεκάλυπτε πολλά νοήματα εξαιτίας μιας άτυπης κοινωνικής λογοκρισίας και πως ήταν για αυτήν ο κώδικας Ντα Βίντσι μιας σκοτεινής πτυχής της ελληνικής πραγματικότητας. Εξήγησε γιατί άλλαξε τη σειρά των φόνων, γιατί επέλεξε δυστοπικά και στοιχειωμένα μέρη για τα γυρίσματα, μας μίλησε για το διττά ερμηνεύσιμο τέλος, για τους κόμπους που πρέπει να λύσουμε για να λυτρωθούμε, για τον αναστοχασμό γύρω από το συλλογικό υποσυνείδητο, την κοινωνική πραγματικότητα, τα προσωπικά αδιέξοδα και τις τραυματικές μνήμες. Άλλωστε, όπως αναφέρεται στην προμετωπίδα του έργου, «Μια μέρα το παρελθόν θα μας αιφνιδιάσει με τη δύναμη της επικαιρότητάς του. Δεν θα ’χει αλλάξει εκείνο αλλά το μυαλό μας» (Ο. Ελύτης, Η μαγεία του Παπαδιαμάντη)
Η ηθογραφική ματιά και η ψυχογραφική δεινότητα του Παπαδιαμάντη αποδόθηκαν εξαιρετικά προσκαλώντας μας σε ένα ταξίδι στα μύχια του εαυτού και αναδεικνύοντας τον ομφάλιο λώρο που μας συνδέει με το παρελθόν. Η μοίρα των κοριτσιών στη σκιά της πατριαρχίας, το ψήλωμα του νου, η έννοια του διαγενεακού τραύματος, η κακοποιητική συμπεριφορά των γυναικών προς τις ομόφυλές τους και η δημιουργία κακοποιητικών αντισωμάτων για να αντέξουν την κοινωνική βία που τους επιφυλασσόταν αποτυπώθηκαν εναργώς στον κινηματογραφικό καμβά μέσα από τον αριστουργηματικό φακό της κ.Νάθενα.
Απλή και ειλικρινής απάντησε στις καταιγιστικές ερωτήσεις των μαθητών κατά τρόπο χειμαρρώδη και εύστοχο εξυψώνοντας το νου και αναβαθμίζοντας την αισθητική τους. Επεσήμανε πως το κείμενο συνεκάλυπτε πολλά νοήματα εξαιτίας μιας άτυπης κοινωνικής λογοκρισίας και πως ήταν για αυτήν ο κώδικας Ντα Βίντσι μιας σκοτεινής πτυχής της ελληνικής πραγματικότητας. Εξήγησε γιατί άλλαξε τη σειρά των φόνων, γιατί επέλεξε δυστοπικά και στοιχειωμένα μέρη για τα γυρίσματα, μας μίλησε για το διττά ερμηνεύσιμο τέλος, για τους κόμπους που πρέπει να λύσουμε για να λυτρωθούμε, για τον αναστοχασμό γύρω από το συλλογικό υποσυνείδητο, την κοινωνική πραγματικότητα, τα προσωπικά αδιέξοδα και τις τραυματικές μνήμες. Άλλωστε, όπως αναφέρεται στην προμετωπίδα του έργου, «Μια μέρα το παρελθόν θα μας αιφνιδιάσει με τη δύναμη της επικαιρότητάς του. Δεν θα ’χει αλλάξει εκείνο αλλά το μυαλό μας» (Ο. Ελύτης, Η μαγεία του Παπαδιαμάντη)