Ποιος σκότωσε τον σκύλο τα μεσάνυχτα;
ΘΕΑΤΡΟ ΛΑΜΠΕΤΗ
ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΜΥΘΩΔΙΑ
Το «Ποιος σκότωσε το σκύλο τα μεσάνυχτα;» του Μαρκ Χάντον είναι το ημερολόγιο που κρατά με τη παρότρυνση της αγαπημένης του δασκάλας, ο Κρίστοφερ Μπουν, ένα δεκαπεντάχρονο αγόρι στο φάσμα του αυτισμού. Η ιστορία του ξεκινά ως ένα αστυνομικό μυθιστόρημα και εξελίσσεται σε μία απρόσμενη περιπέτεια, κατά την οποία ο Κρίστοφερ καλείται να αποκωδικοποιήσει τον ακατανόητο κόσμο των «μεγάλων» και να επιβιώσει μέσα σε αυτόν.
Οι μαθήτριες και οι μαθητές μας παρακολούθησαν την Παρασκευή 26-01-2024 την παράσταση και στη συνέχεια συμμετείχαν στη συζήτηση με τον πρωταγωνιστή του έργου Στέφανο Παπατρέχα και τους υπόλοιπους συντελεστές. Η αλήθεια είναι ότι βρέθηκαν αντιμέτωποι με άβολες αλήθειες και άβολες καταστάσεις και κλήθηκαν να αναθεωρήσουν πολλές από τις αντιλήψεις τους για τα άτομα στο φάσμα του αυτισμού. Ποιες οι καθημερινές οικογενειακές προκλήσεις, οι μικροί θρίαμβοι, ποια τα περιθώρια της ενσυναίσθησης και της συμπερίληψης σε μία κοινωνία στην οποία συχνά ο διαφορετικός δακτυλοδείχνεται και στιγματίζεται, ακόμη και περιθωριοποιείται; Πώς ο διαφορετικός μπορεί σε έναν κόσμο «κανονικότητας» να διακριθεί, να διαφοροποιηθεί, να κάνει τη φωνή του να ακουστεί; Πώς ένα «ιδιόρρυθμο» άτομο με ειδικές ικανότητες και ανάγκες μπορεί να μας μυήσει στον (άτεγκτα ταξινομημένο) λαβύρινθο του μυαλού του, πώς μπορεί να κοινωνήσει την ιδιαίτερη λογική του και την ανατρεπτική οπτική του; Ποια η θέση της ειδικής αγωγής, ποιες ευκαιρίες παρέχει ένα ειδικό σχολείο, πώς ο χαρισματικός παιδαγωγός ενισχύει την αυτοπεποίθηση του μαθητευόμενου και απογειώνει τα όνειρα; Εν τέλει, όπως ρωτά στο τέλος ο Κρίστοφερ
«Μπορώ να κάνω τα πάντα, έτσι δεν είναι;»
Το ερώτημα παραμένει ανοιχτό.
Οι μαθήτριες και οι μαθητές μας παρακολούθησαν την Παρασκευή 26-01-2024 την παράσταση και στη συνέχεια συμμετείχαν στη συζήτηση με τον πρωταγωνιστή του έργου Στέφανο Παπατρέχα και τους υπόλοιπους συντελεστές. Η αλήθεια είναι ότι βρέθηκαν αντιμέτωποι με άβολες αλήθειες και άβολες καταστάσεις και κλήθηκαν να αναθεωρήσουν πολλές από τις αντιλήψεις τους για τα άτομα στο φάσμα του αυτισμού. Ποιες οι καθημερινές οικογενειακές προκλήσεις, οι μικροί θρίαμβοι, ποια τα περιθώρια της ενσυναίσθησης και της συμπερίληψης σε μία κοινωνία στην οποία συχνά ο διαφορετικός δακτυλοδείχνεται και στιγματίζεται, ακόμη και περιθωριοποιείται; Πώς ο διαφορετικός μπορεί σε έναν κόσμο «κανονικότητας» να διακριθεί, να διαφοροποιηθεί, να κάνει τη φωνή του να ακουστεί; Πώς ένα «ιδιόρρυθμο» άτομο με ειδικές ικανότητες και ανάγκες μπορεί να μας μυήσει στον (άτεγκτα ταξινομημένο) λαβύρινθο του μυαλού του, πώς μπορεί να κοινωνήσει την ιδιαίτερη λογική του και την ανατρεπτική οπτική του; Ποια η θέση της ειδικής αγωγής, ποιες ευκαιρίες παρέχει ένα ειδικό σχολείο, πώς ο χαρισματικός παιδαγωγός ενισχύει την αυτοπεποίθηση του μαθητευόμενου και απογειώνει τα όνειρα; Εν τέλει, όπως ρωτά στο τέλος ο Κρίστοφερ
«Μπορώ να κάνω τα πάντα, έτσι δεν είναι;»
Το ερώτημα παραμένει ανοιχτό.